دکتر «پرویز سروشیان»، محقق ایرانی دپارتمان مهندسی عمران و محیط زیست دانشگاه میشیگان (MSU) از چهار سال قبل تحقیقات خود را در زمینه بررسی راه های مختلف برای استفاده مجدد از ضایعات شیشه موجود در زباله های جامد شهری آغاز کرد.

تحقیقات سروشیان نشان می دهد در صورتی که 20 درصد از سیمان مصرفی در بتن با ضایعات مخلوط شیشه های رنگی ترکیب شود، انتشار کربن در محصول تولیدی 20 درصد کاهش می یابد که دو مشکل زیست محیطی را به راحتی حل می کند. تولید سیمان عامل انتشار شش درصد اکسید کربن است و تولید سیمان سازگار با محیط زیست می تواند به رفع این مشکل کمک کند.

دکتر «سورشیان» تأکید می کند: سیلیس آمورف در شیشه باعث واکنش های شیمیایی سودمندی در هیدرات سیمان می شود. بتن تولید شده از ضایعات شیشه دارای دوام بهتر و مقاومت بیشتر در برابر رطوبت در مقایسه با بتون های معمولی است.

بتن تولید شده تفاوت چندانی با بتن های استاندارد ندارد و تنها از لحاظ رنگی کمی روشن تر است که در حجم زیاد قابل تشخیص نیست.

این طرح صرفا به صورت تئوری مطرح نشده است و در طول سه سال گذشته سایت های آزمایش در محوطه دانشگاه و مراکز بازیافت احداث شده و بتن تولیدی مورد آزمایش قرار گرفته است.

تیمی به سرپرستی دکتر «سروشیان» در دانشگاه میشیگان تشکیل شده است تا از بتن تولید شده از ضایعات شیشه در ساخت و ساز در محوطه دانشگاه استفاده کند.